De Amerikaanse crowdfundingscampagne voor de oprichting van The Correspondent zou in het voorjaar van 2016 gelanceerd worden, of misschien het najaar. Dat verwachtte Ernst-Jan Pfauth nog in 2015. Zie op Nieuwe Journalistiek het artikel De Correspondent wil The Correspondent lanceren. “Tja, toen dachten we ook nog dat we in dat jaar geld konden verdienen met onze software. Lees op Nieuwe Journalistiek het artikel De achterkant van De Correspondent is (nog) niet te koop. We zijn een stukje minder naïef geworden.”

Ernst-Jan Pfauth en Rob Wijnberg zijn na bijna vier jaar werk aan De Correspondent niet sadder, wel wiser. Aan een nieuwe voorspelling voor het internationale platform wagen ze zich niet, maar uit alles blijkt dat de voorbereidingen volop gaande zijn.

In hoog tempo worden artikelen en boeken vertaald, benadert De Correspondent buitenlandse journalisten voor artikelen en er is een Amerikaanse vertegenwoordiger en een veel bejubelde vaste Amerikaanse correspondent: Sarah Kendzior. Voor Wijnberg en Pfauth is het een tweesporenbeleid: het maakt de journalistiek op het Nederlandse platform internationaler en relevanter, maar het is ook alvast een visitekaartje en een voet tussen de deur in Amerika.

Hoe er dagelijks gewerkt wordt aan de internationalisering, is te lezen in het volgende deel van deze ‘kroniek van een aangekondigde crowdfunding’. Eerst is de vraag waar wacht De Correspondent eigenlijk op?

Twee sporen

Het gesprek met Pfauth en Wijnberg begint voorzichtig. “We hebben geen concrete plannen om The Correspondent op het zetten”, zegt Pfauth. Maar al snel blijkt dat die uitspraak heel letterlijk bedoeld is. Als in: niemand is op dit moment een crowdfundingcampagne in de steigers aan het zetten. Maar dat The Correspondent er komt, lijkt voor beiden vast te staan. “Internationaal gaan, is uiteindelijk ons doel”, schreef Rob Wijnberg een half jaar geleden op De Correspondent.

Later in het gesprek zegt Pfauth: “Wat wij doen hoeft niet tot Nederland beperkt te blijven. Waarom zou je het niet doen als het mogelijk is?” En over de termijn waarop zegt Wijnberg: “Wij hebben hier allemaal de mentaliteit ‘liever vandaag dan morgen’, maar het moet wel goed gebeuren. Ik denk niet dat het pas over tien jaar zal zijn.” Pfauth: “Goeie kop.” Wijnberg: “Maar over een half jaar? Nee, dan zijn we nog niet ver genoeg.”

De voornaamste reden waarom The Correspondent nog niet gelanceerd is, is dat de Nederlandse site nog zo veel werk behoeft. Het grootste deel van de omzet vloeit terug naar de Nederlandse redactie en de ontwikkeling van de site. Een tweede reden is de tijd die het kost om het noodzakelijke netwerk in de VS op te bouwen.

Wijnberg: “We hebben veel geleerd van onze lancering in Nederland. Dat deden we met anderhalve man en een paardenkop in een kamertje. Dat konden we ons toen permitteren. We hadden al een groot netwerk, we konden aanschuiven bij een prominent televisieprogramma (DWDD). Als je dat wil doen in een land waar niemand je kent, moet je een team hebben klaarstaan dat alles goed doet.”

Geleidelijke internationalisering

De oplossing voor de discrepantie tussen ambities en mogelijkheden heeft De Correspondent gevonden in de geleidelijke internationalisering van de Nederlandse site. Wijnberg: “Kijk, internationaal groeien is voor ons geen noodzaak, omdat we geen investeerders hebben die dat van ons verwachten. We willen het vanuit onze eigen ambities. Onze journalistiek wordt beter als we journalisten en lezers uit het buitenland bereiken. Groei moet altijd een inhoudelijk motief hebben.”

Dus in plaats van vanaf nul een redactie op te zetten in de VS, voegt De Correspondent steeds meer internationale (en specifiek Amerikaanse stemmen) toe aan het platform. Er is een fulltime vertaler in dienst, een international editor die buitenlandse auteurs benadert en een international engagement editor die onder meer vertaalde De Correspondent-stukken verkoopt aan Amerikaanse media.

Een belangrijkste vooruitgeschoven pion is Sarah Kendzior. Deze Amerikaanse journalist is vaste medewerker en heeft veel volgers. Hier vind je al haar artikelen op De Correspondent. Via haar was op De Correspondent al ruim voor de uitslag te lezen hoe desastreus het Amerika van Trump eruit zou zien. “Er is niets Nederlands aan wat wij doen”, zegt Wijnberg. “Sterker nog, het leent zich heel erg voor internationaal bereik omdat dan ook onze expertise-groep steeds groter wordt.” De kernfilosofie van De Correspondent is het putten uit de kennis van leden.

Het ligt voor de hand dat er meer journalisten zoals Kendzior bij De Correspondent worden betrokken, zodat zich in feite al een kleine Amerikaanse redactie vormt. “Maar dat is een volgende stap”, zegt Wijnberg. Eerst moet De Correspondent internationaal kunnen laten zien wat het doet.

Is it like Blendle?

Door stukken te vertalen en te verspreiden op bijvoorbeeld Medium Medium is een blogplatform waar amateurs en professionals hun artikelen publiceren. en Quartz Quartz is een zakelijke nieuwssite met een internationale oriëntatie. moet de naam De Correspondent gaan rondzoemen. Het geeft Pfauth, Wijnberg en andere Correspondenten die vaak op internationale podia vertellen over het platform de gelegenheid om te laten zien hoe hun visie uitpakt in journalistieke stukken.

“Vaak hebben mensen wel van ons gehoord”, zegt Wijnberg. “O, Dutch crowdfunding, zeggen ze dan, is it like Blendle? Ze weten niet wat we maken. Met de vertaalde stukken kunnen we dat laten zien. Toen ik vier jaar geleden met dit idee begon in Nederland heb ik ook eerst vier maanden lang elke dag met vijf mensen koffie gedronken. Dat proberen we weer te doen.”

En er wordt genoeg internationale koffie gedronken, steeds met die showcase aan stukken onder de arm. Ook het succesvolle boek van Rutger Bregman werd vertaald (Utopia for Realists) en verkocht 5.000 exemplaren. “Leuk, we speelden quitte. Maar veel belangrijker is dat we dat boek nu kunnen geven om te laten zien wat voor soort journalistiek we voorstaan.” En het leverde Bregman een plek als spreker voor bijvoorbeeld Unesco op. Goed voor het netwerk.

Het boek is nu verkocht aan een Amerikaanse uitgeverij zodat er vermoedelijk nog veel meer exemplaren over de toonbank gaan. Ook negen andere landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk kochten de rechten. Het is een uitstekend visitekaartje.

Nog niet te veel bestaan

Wie nu naar www.thecorrespondent.com gaat, komt niet op een volwaardige Engelstalige versie van De Correspondent. Daar wordt achter de schermen wel aan gewerkt, maar voorlopig worden de vertalingen en Engelse stukken voornamelijk gedeeld via een internationale nieuwsbrief. Die gaat naar inmiddels bijna zeven duizend ontvangers. Dat zijn geen betalende leden. Precieze gegevens zijn er niet, maar waarschijnlijk zijn de lezers voornamelijk journalisten en andere professionals uit het buitenland die de ontwikkeling van De Correspondent volgen.

In tegenstelling tot de Nederlandse stukken worden de vertalingen niet ruimhartig via sociale media gedeeld. The Correspondent moet niet al te veel ‘bestaan’ voordat het er werkelijk is. Pfauth: “We willen geen gratis lidmaatschap creëren, want dan is het moeilijk om mensen er later toch voor te laten betalen. Dat behouden we allemaal voor als we een keer echt live gaan.” Er zijn dus veel meer stukken vertaald dan er te zien zijn op de Engelstalige site.

Het Bernie Sanders-gevoel

De keuze om zich voornamelijk op de VS en eventueel Groot-Brittannië te richten, komt niet alleen voort uit het grote taalgebied. Volgens Wijnberg is er in een gepolariseerd medialandschap meer behoefte aan het geluid van De Correspondent. In Duitsland bijvoorbeeld is eigenlijk te veel consensus, er is al veel aandacht voor goede journalistiek.

Wijnberg: “In Amerika zal het moeilijk zijn omdat Amerikanen niet gewend zijn aan abonnementen, maar mijn gut feeling is dat er ook een Bernie Sanders-gevoel is. Bernie Sanders is een Amerikaans politicus die zich profileert als een ‘democratisch socialist’. Afgelopen jaar deed hij een poging om presidentskandidaat te worden voor de Democratische Partij, maar verloor de voorverkiezingen van Hillary Clinton. Er is een grote groep die behoefte heeft aan een redelijk en constructief geluid van buiten de mainstream. Ons model van een advertentievrij auteursmedium is onderscheidend.”

Bang dat er een De Correspondent-kloon opduikt zijn ze “totaal niet”. “Het is niet te kopiëren, zoals wij Buzzfeed niet kunnen nadoen”, zegt Pfauth. “Het gaat om ideeën die je elke week bijstuurt. Het is zo’n lastige markt. Als je nu wilt doen wat wij doen, is het morgen al verouderd.

Maar waar wachten ze dan nog op? “Op het gevoel dat het in Nederland zo stevig staat dat wij met gemak twee weken per maand weg kunnen zijn, zonder dat hier iemand in paniek raakt”, zegt Wijnberg. “We stoppen momenteel al het geld dat we verdienen in de Nederlandse site. Broodnodig, omdat we nog twintig verbeteringen voor ons zien.” Ze willen klaarstaan voor wanneer de internationale mogelijkheid zich plotseling voordoet. “Bijvoorbeeld als we nog drie bestsellers publiceren, of als een vertaald boek tractie krijgt en je opeens een miljoenenpubliek hebt. Dat laat zich niet voorspellen.” Pfauth: “Als er momentum is, moeten we er klaar voor zijn.”

Op onze manier of niet

Toen Pfauth in het voorjaar van 2015 liet weten bezig te zijn met The Correspondent bleek dat de prominente journalistiek-professoren Jay Rosen en Jeff Jarvis een soort ambassadeurs voor het idee in Amerika zijn. Lees op Nieuwe Journalistiek het artikel De Correspondent wil The Correspondent lanceren. Die contacten zijn nog steeds warm. Pfauth vertelt dat hij onlangs nog door Jarvis werd uitgenodigd voor een rondetafelgesprek over audience engagement. “Dan nodigt hij The Guardian, Wall Street Journal, Financial Times, Washington Post, New York Times, Buzzfeed, Vice en De Correspondent uit.”

“Maar wat we echt zoeken zijn de journalisten zelf natuurlijk”, zegt Pfauth. “We hebben de Amerikaanse Maurits Martijn Maurits Martijn schrijft als correspondent over technologie, surveillance en privacy. In 2016 won hij zowel De Loep als de VOJN-award voor de beste online onderzoeksjournalistiek, voor het verhaal Operatie Leunstoel. nodig. Als we zo’n journalist willen benaderen is het wel handig als ze weten wie we zijn.” Het helpt bijvoorbeeld als De Correspondent bekend is bij bladen als The Guardian of New York Times, kranten waarmee De Correspondent in gesprek was voor een samenwerking rond de internationale site.

Wijnberg: “We hebben in verschillende samenstellingen gesproken, maar daar is geen plan uitgerold waar we ons achter konden scharen. Het is geen gepasseerd station, maar we willen het op onze manier doen of niet. Het zou fijn zijn als zo’n grote partij nul bemoeienis wil, maar dat we wel gebruik kunnen maken van hun bereik en reputatie om journalisten te bereiken.” Ja, nogal wiedes. Pfauth: “We doen nu al vier jaar waar we zin in hebben en het werkt wel. Dat is verslavend.”

Lees alle artikelen op Nieuwe Journalistiek over de internationale ambities van De Correspondent.