Maaike Goslinga, international editor

“Ik houd me bezig met alle verhalen die door niet-Nederlandse journalisten zijn geschreven.” Maaike Goslinga is international editor. In dit artikel op De Correspondent vertelt Maaike Goslinga over haar werk: Grenzeloze artikelen brengen. Dat is mijn missie. Ze onderhoudt het netwerk van buitenlandse journalisten en bouwt dat uit. “Zo krijgen we meer diversiteit op het platform.”

Het idee is dat De Correspondent geen eigen medewerkers naar het buitenland stuurt om daar met een Nederlandse blik verslag te doen, maar juist lokale journalisten benadert. Die hebben een beter netwerk, meer inzicht en vooral een andere kijk op de zaak. Het verhaal over de aanrandingen met nieuwjaar in Keulen is een goed voorbeeld, dat werd geschreven door Keulse journalisten. Zie het artikel op De Correspondent: Honderd dagen na het nieuws over Keulen: de feiten.

Goslinga spreekt op een manier die verraadt dat ze vaker uitleg geeft over De Correspondent. Dat is deel van haar werk, want de meeste journalisten die ze benadert schrijven voor het eerst voor het platform. Ze spreekt kalm, in ronde volzinnen en vooral altijd in de wij-vorm. “Het is fijn als de journalisten met wie we samenwerken hetzelfde denken als wij bij De Correspondent. Dus ze moeten in elk geval onze kernfilosofie onderschrijven.”

Eerder werkte Goslinga bij Free Press Unlimited, Free Press Unlimited is een organisatie die zich inzet voor het verbeteren van de mondiale persvrijheid. Publeaks, Publeaks is een platform waar klokkenluiders informatie en documenten anoniem kunnen delen met Nederlandse redacties. Afrileaks Afrileaks is een platform waar klokkenluiders informatie en documenten anoniem kunnen delen met Afrikaanse nieuwsorganisaties. en andere internationale nieuwsorganisaties. Bij De Correspondent is ze een ‘eindredacteur plus’ voor de niet-Nederlandse auteurs.

“Op een gemiddelde werkdag Skype ik bijvoorbeeld met een journalist uit Zimbabwe die een stuk voor ons schrijft over toegang tot het recht in Afrikaanse landen. Zie het artikel op De Correspondent: Wat als je leeft in een land waar je de wet niet eens kunt kennen? Ik bespreek in detail wat we zoeken, want daar heeft hij weinig zicht op. Ik begeleid zijn stuk en doe eindredactie. We hebben natuurlijk infocards en voetnoten die je bij andere media niet hebt. Daar moeten journalisten rekening mee houden.”

Ze merkt dat journalisten graag schrijven voor De Correspondent als ze eenmaal doorhebben dat de vorm losser is dan bij reguliere media. “Zodra je zegt dat er meer eigen ervaring en persoonlijke zoektocht in mag, wordt een stuk gelijk al veel meer des Correspondents. Ik heb het idee dat ze meer van hun journalistieke dromen kwijt kunnen.”

Vertalen en reageren

Buitenlandse auteurs schrijven in hun moerstaal. “Als non-natives in het Engels gaan schrijven krijg je niet de emotie die je in je eigen taal wel hebt.” Daarna wordt het stuk vertaald naar het Nederlands en soms naar het Engels als het meegaat in de internationale nieuwsbrief. “Het is zonde dat er een originele tekst, bijvoorbeeld in Turks, verloren gaat, maar voorlopig hebben we geen ambitie om in andere talen dan Engels en Nederlands te publiceren.”

Vervolgens vraagt Goslinga de auteurs om in gesprek te gaan met de leden, net zoals de Nederlandse journalisten van het platform doen. Dat gaat dan in het Engels. In de praktijk blijkt dat de meeste leden in het Nederlands reageren, dus soms vertaalt Goslinga tussentijds de belangrijkste reacties zodat de auteur kan antwoorden. Zie voor voorbeelden hiervan dit artikel en dit artikel.

Er komen eigenlijk nooit reacties van niet-Nederlandse leden, zegt Goslinga. “Het netwerk van De Correspondent is Nederlands en Belgisch. We worden wel gelezen in het buitenland, maar we hebben geen leden die bijdragen kunnen leveren.” Daarvoor moet je lid zijn en de enkele buitenlandse leden die er zijn, zijn vooral sympathisant.

Engelstalige stukken verschijnen niet in de reguliere (dus Nederlandse) feed van De Correspondent. Een Engelstalige feed is er nog niet, die komt pas als het internationale platform met een crowdfunding gelanceerd wordt. Voorlopig zijn Engelstalige stukken dus alleen te zien als je de specifieke auteur volgt of in de internationale nieuwsbrief. Ze dienen vooral voor het opbouwen van een showcase voor de internationale ambities van het platform. Lees op Nieuwe Journalistiek over de internationale ambities van De Correspondent het artikel The Correspondent: nog niet, bijna.

Internationale samenwerking

De voorbereiding op de stap naar Amerika is niet de enige drijfveer voor internationalisering. Volgens Wijnberg en Pfauth zal de blik naar buiten ook de Nederlandse journalistiek van De Correspondent verbeteren. Een goed voorbeeld van de ambities op dat vlak is het onderzoek naar de Europese veiligheidsindustrie dat Goslinga coördineert.

Het is een groot onderzoeksjournalistiek project op initiatief van De Correspondent. Correspondent veiligheidsindustrie Dimitri Tokmetzis werkt samen met twintig journalisten uit Duitsland, Engeland, Frankrijk, Italie, Zweden en Denemarken. De eerste artikelen zullen in februari gaan verschijnen, in samenwerking met onder meer Die Zeit, ARD en Le Monde Diplomatique.

“Ik coördineer de gezamenlijke publicaties”, zegt Goslinga. “Uiteindelijk zal een stuk in Die Zeit er anders uitzien dan bij ons, maar we delen de kennis. Het is een spannende manier van journalistiek bedrijven. Het is nu eens niet vanuit een lek, we zetten gewoon de beste veiligheidsexperts uit de journalistiek bij elkaar en gaan uit van onze eigen interesses en vragen. Het blijkt dat de individuele journalisten daar ook graag aan meewerken.” Lees voor uitleg over dit project op De Correspondent het artikel Hulp gezocht voor onderzoek naar de veiligheidsindustrie.

Erica Moore, vertaler

Per week wordt er gemiddeld één stuk vertaald voor de internationale nieuwsbrief. Erica Moore (Amerikaanse en inmiddels twintig jaar woonachtig in Nederland) stuurt een team van zo’n tien freelance vertalers aan. “Dat is niet de laatste schakel, zoals dat vaak gaat,” vertelt ze, “we proberen er echt met de auteur een nieuw verhaal van te maken dat goed werkt in de nieuwe taal.”

De Correspondent moet een auteursmedium zijn, dus is het belangrijk dat de stijl en stem van de schrijver doorklinken. Tegelijk moeten de stukken ‘verkocht’ worden met aantrekkelijke titels en tussenkopjes. En dan zijn er nog de termen of voorbeelden die in de ene taal misschien infocards en voetnoten behoeven, maar in de andere niet. De vertalers van De Correspondent moeten dus van meerdere markten thuis zijn.

De vertaalde stukken verschijnen in de ‘tuin’ van de auteur, De ‘tuin’ van een auteur is de pagina waarop alle artikelen, berichten en oproepen van een correspondent verzameld worden. maar dienen vooral voor de nieuwsbrief zodat Engelstalige geïnteresseerden een idee krijgen van het soort stukken dat op De Correspondent verschijnt. Sinds januari wordt wekelijks één stuk gedeeld en het aantal abonnees stijgt geleidelijk. Na de overwinning van Trump en de stukken van de Amerikaanse correspondent Sarah Kendzior daarover kwam er ‘een golfje’ nieuwe abonnees. Het zijn er nu ongeveer zeven duizend.

Leden versus lezers

Moore: “Wij hebben geen Engelse leden, alleen Engelse lezers. Het verschil tussen lezers en leden is groot op De Correspondent. Leden zijn onderdeel van het journalistieke proces, ze kunnen meepraten, bijsturen. Lezers zijn passanten. Maar hoe laat je zien aan buitenlandse niet-leden hoe De Correspondent werkt, zonder vrije toegang tot alle journalistiek te geven? Pas wanneer er een volwaardig Engelstalig platform is (met betaald lidmaatschap) is er de mogelijkheid om te reageren en volwaardig mee te doen. De continuïteit van de zoektocht en de interactie gaat nu dus aan de nieuwsbrieflezers voorbij. Zij krijgen de ene week een stuk over klimaatverandering, de volgende week over voetbal, net wat de redactie behaagt.

“Ja, dat is moeilijk”, zegt Moore. “We proberen die bijzondere relatie tussen schrijvers en leden wel te laten zien. Bijvoorbeeld in het thema Global Goals van Maite Vermeulen. Zie op De Correspondent het artikel Ten questions about the goals meant to save the world. Daarvan vertalen we vaker stukken om te laten zien dat het niet statisch is. Ook het nieuwe veiligheidsproject willen we inzichtelijk maken. Dimitri Tokmetzis deed een oproep aan mensen die documenten in andere Europese talen konden vertalen voor hem. Die oproep ging mee in de Engelstalige nieuwsbrief. Hij heeft er veel reacties op gehad.”

Travis Mushett, engagement editor

De derde schakel in het internationale team is Travis Mushett. Hij heeft voornamelijk contact met Goslinga en Moore via Skype, want hij woont in New York. Zijn taak is Amerika warm te maken voor De Correspondent, voornamelijk door stukken te verspreiden. De merknaam moet gaan rondzoemen.

Als hij op 9 november voor de Skype-camera verschijnt, ziet hij er moe uit. Hij heeft drie uur geslapen. De hele nacht heeft hij naar de verkiezingsuitslagen zitten kijken. “Ik weet niet zeker in wat voor land ik nu ben wakker geworden,” zegt hij enigszins moedeloos.

Mushett werkt drie dagen per week voor De Correspondent. Dat was ooit fulltime toen hij nog bezig was om het vertaalde boek van Rutger Bregman aan de man te brengen. Hij regelde de interviews met de auteur en zorgde dat voorpublicaties in Amerikaanse media verschenen. Nu er een nieuwe vertaling komt via een Amerikaanse uitgever, concentreert Mushett zich volledig op de nieuwsbrief en het verkopen van andere Correspondentstukken aan Amerikaanse media.

Brand awareness bouwen

Vooral Quartz Quartz is een zakelijke nieuwssite met een internationale oriëntatie. is een belangrijke afnemer. Zie bijvoorbeeld dit artikel van Rutger Bregman op Quartz: The solution to just about everything: working less.  “We hebben een vaste relatie met ze opgebouwd, het betekent dat ze vaak de eerste zijn aan wie we stukken aanbieden. Daar komt altijd onder te staan dat het van De Correspondent komt. Zo bouwen we brand awareness, zodat journalisten en het publiek ons leert kennen.” Dan staat er bijvoorbeeld dit onder: ‘The Correspondent, the ad-free journalism platform that serves as an antidote to the daily news grind.’ Het moet uitmonden in meer volgers op Twitter, Facebook, de nieuwsbrief. Alles met het oog op de toekomstige officiële stap naar Amerika.

Op zijn De Correspondent-dagen zet Mushett wat tweets klaar en een facebook-post voor het te verschijnen Engelstalige artikel. Via Skype en e-mail is er overleg, voornamelijk met Goslinga en Moore. Hij kijkt nog eens naar een stuk, hij is zelf ook vertaler. Daarna mailt hij met Amerikaanse media om stukken te verkopen.

“Sarah Kendzior is een belangrijke auteur voor het Amerikaanse deel. Ze heeft veel volgers op Twitter en Facebook en ze schrijft regelmatig voor ons, hopelijk gaan die mensen ons ook volgen. We moeten meer journalisten aan boord krijgen om de stap naar Amerika te maken. Het plan is om de redactie rond Sarah uit te breiden.”

Volgens Mushett is er een opening in het Amerikaanse medialandschap. “Het is druk, veel media vragen om je aandacht, maar zoiets als De Correspondent hebben we niet. Vooral het contact met de schrijvers is nieuw. Iedereen bij De Correspondent wil zo snel mogelijk, maar het moet goed gebeuren en dat kost tijd.”

Het internationale team effent het pad samen met uitgever Ernst-Jan Pfauth en hoofdredacteur Rob Wijnberg, zodat iedereen klaar staat als de mogelijkheid zich voordoet. Mushett heeft hoge verwachtingen van de nieuwe vertaling van Gratis geld voor iedereen. “Mogelijk wordt dat de doorbraak die we nodig hebben.”

Lees alle artikelen op Nieuwe Journalistiek over de internationale ambities van De Correspondent.