Na de eerste provisorische opname van de aankomt van een vluchtelingenboot, Lees het vorige deel van 360°-video van vluchtelingen op Lesbos. was het zaak om het filmen in 360 graden beter onder de knie te krijgen.
Boten kwamen er genoeg aan op Lesbos. Steeds beter wisten we ook waar we moesten gaan staan. De aanmeerplekken waren meestal dicht bij de posities die vrijwillige hulpverleners hadden ingenomen. Blonde, West-Europese jonge vrouwen vaak, die zwaaiend met feloranje reddingsvesten probeerden de bootjes hun kant op te krijgen.
En wij er tussenin. Met de camera en een dilemma: een 360°-camera filmt rondom, dus als je zou opnemen op de klassieke manier, is het ook altijd een selfie. Dus wat te doen?
Snel weg rennen
We begonnen met de camera, die op een statief staat, neer te zetten, op ‘record’ te drukken, en dan snel weg te rennen om achter een auto, een rotsblok, of een groep vluchtelingen te schuilen.
Probleem is dat de camera kwetsbaar alleen achter blijft en mensen er tegenaan kunnen lopen of hem van dichtbij willen bekijken. Gezichten die de camera tot een paar centimeter benaderen, verpesten de video, omdat je die gezichten nauwelijks normaal kunt ‘stitchen’: aan elkaar kunt naaien in de eindmontage. Het zijn immers beelden van 6 camera’s die tot een geheel moeten worden samengevoegd. Het beste is als een onderwerp op één tot anderhalve meter van de camera blijft.
Bomaanslag
Een ander probleem is dat de vluchtelingen onze actie als een soort bomaanslag zouden kunnen ervaren. Twee mannen die een vreemd voorwerp met knipperende rode lampjes neerzetten en dan keihard wegrennen, dat is nou net het soort acties dat hen in die gammele bootjes had doen belanden.
Algauw besloten we dat we op z’n minst Eduardo van Scopic Scopic is een een 360°-videoproductiebedrijf uit Amsterdam. ergens in het shot konden laten: de Spanjaard ziet er donker genoeg uit om voor iemand uit het Midden-Oosten door te gaan. Maar vaak bleef ik ook zelf.
We wilden ook nog apart het omgevingsgeluid opnemen: de microfoons van een GoPro GoPro’s zijn camera’s van het Amerikaanse merk GoPro, dat gespecialiseerd is in zogeheten ‘actiecamera’s’. Dat zijn camera’s die bedoel zijn voor het fotograferen en filmen van sport en andere actiemomenten. zijn niet bijzonder goed en dus was het handig als iemand met een audiorecorder het geluid opnam. Ook als ik mensen wilde interviewen moest ik uiteraard wel in beeld staan met de recorder.
Zo was ik, opnemend met het wellicht meest moderne medium, voor mijn gevoel toch bezig met mijn oude en eerste tak van mediasport: de radio.
Het probleem van de batterijen
Een ander aspect waren we tegenaan liepen was de snelheid van handelen. Een gewone videocamera is wel in een paar seconden aan te zetten en aan het opnemen te krijgen, maar dat is bij deze oerversie van de 360-graden-camera een lastiger karwei. Met de hand moeten de 6 camera’s op standby worden gezet, waarna je met een afstandsbediening op ‘record’ kunt drukken en ze alle zes synchroon aan gaan.
Ook kun je op die afstandsbediening tijdens het filmen zien of ze wel alle 6 aanstaan. Dat is belangrijk want soms valt een camera uit en dan zou je in een deel van het 360°-beeld een zwarte vlek hebben.
Probleem alleen van met de afstandsbediening werken, is dat de batterijen van de GoPro’s sneller leegraken (ze zijn dan met wifi aan elkaar verbonden). Wie de batterijen wil vervangen moet alle zes GoPro’s uit de camera-RIG, de houder, halen en ze 1 voor 1 van nieuwe batterijen voorzien.
Haarscherp filmen
Een ander lastig aspect van 360-graden-filmen is dat je geen monitor hebt om te zien hoe je shots er nu precies uitzien. Pas ’s avonds in het hotel keken we de beelden terug en ook niet eens meteen: de beelden laden kost tijd, waarna ze aan elkaar moeten worden genaaid om te zien of het klopt.
Nu zijn er inmiddels wel camera’s ontwikkeld die de beelden er als een geheel uitspugen, maar de beeldkwaliteit van die camera’s is eigenlijk nog niet goed genoeg om haarscherp te filmen. En haarscherp filmen is zeker nodig als je de beelden via een speciale virtualreality-bril wilt bekijken: mijn meest favoriete manier van weergeven en een groot verschil met via de muis (of via het bewegen van je smartphone) rondkijken in een video.
Afstandsbediening kwijt
Ondanks alle ingewikkelde aspecten schoten we intussen wel prachtige beelden. En het probleem van de snel leeg rakende batterijen werd voor ons opgelost: we maakten op de tweede dag al de afstandsbediening kwijt.
Edu had, voor een shot in het water, even zijn schoenen uitgedaan en bij het weer aantrekken legde hij het apparaatje, zo groot als een sleutelhanger, even neer en liep in de hectiek zonder het ding verder.
Toen de vermissing tot ons doordrong hebben we zeker een uur overal gezocht, 360 graden in de rondte.
Daarna hebben we dus steeds 12 handelingen moeten verrichten: de 6 camera’s aanzetten en dan per camera op ‘record‘ drukken. Het kan, het lukt en het kost minder batterijen.
Maar onze gedachten bleven ook bij de afstandsbediening. Waar en vooral bij wie is die nu? Ik vermoed dat het ding inmiddels op reis is in Europa. Als eerste nieuw speelgoed van een vluchtelingenkind.
Dus mocht u ooit een vluchteling zien lopen met een merkwaardige sleutelhanger waarin zes streepjes staan op een klein scherm, bel even: we bieden op z’n minst de sleutelhanger meteen asiel aan…
Reacties